Het moet zo’n tien jaar geleden zijn dat ik voor het laatst een Donald Duck open heb geslagen. Een verfrommeld blaadje dat op zijn beurt waarschijnlijk al tien jaar oud was. En toch weet ik nog wat erin stond, behalve een onovertroffen verhaal over Donald en kornuiten.
Op bladzijde één stond een tekening. Het was een rubriek, waar de redactie wekelijks tientallen inzendingen voor moet hebben gekregen. ‘Teken je favoriete Donald Duck-figuur’ was de opdracht, waarna Sam uit Slochteren en Lisa uit Lommel hun tekendoos uit de kast haalden en met hun tong een stukje uit hun mond een uur geconcentreerd begonnen te kleuren.
Ook was er de rubriek waarvoor je een vreemd woord kon insturen. Een woord dat niet echt bestond, maar dat je thuis of met je vriendjes vaak gebruikte. Toen ik die rubriek las, kwam ik tot een inzicht. ‘Karnemelkmetwatterin’ was geen echt bestaand woord. Het was verzonnen. Door de vader des huizes. Door papa.
Ik zou het woord gaan insturen. En er een mooi verhaal bij vertellen. “Ik drink thuis vaak karnemelkmetwatterin. Dat is zelfgemaakte Yoghi. We maken het door wat in de karnemelk te doen: limonadesiroop.”
Tot die dag, zo’n tien jaar geleden, had ik altijd gedacht dat het één woord was, karnemelkmetwatterin. Of hooguit drie. Karnemelk-met-watterin. Het was een pijnlijk moment toen ik er op mijn elfde achterkwam dat Van Dale het daar niet mee eens was.
In de jaren daarna volgden meer pijnlijke momenten. Klasgenootjes bleken geen vader te hebben die kippen slacht. En welbekende familietradities bleken niet door de rest van Nederland gebezigd te worden.
Het gebeurde op mijn verjaardag, half juni. Het was mooi weer en in een burgerlijk kringetje zaten moeder, buurvrouw en tante met bijbehorende echtgenoten in de tuin. Ik zat ertussen. Binnen werd de volumeknop naar rechts gedraaid. De keukenramen werden opengezet. En de muziek schalde naar buiten.
Marsmuziek, om precies te zijn. Marsmuziek die bij het derde of vierde liedje een paar keer overslaat. “Opa heeft het bandje een keer laten vallen”, is de welbekende uitleg. Marsmuziek die op elke verjaardag wordt gedraaid. Marsmuziek die voor vreemde gezichten zorgde toen op diezelfde verjaardag vriendinnetjes hun opwachting maakten. En marsmuziek die onder de nieuwste reclame van Albert Heijn zit.
Vanmorgen kwam ik weer tot een inzicht. ‘Mijn’ marsmuziek is ook bekend bij de rest van Nederland. En niet als verjaardagsmuziek. Maar als Koning Voetbal. En dus werd de mars door meneer Heijn gebruikt om de voetbalplaatjes mee te promoten. Logisch.
Mijn wereld is weer een stukje groter geworden. De verjaardagsmuziek is de verjaardagsmuziek niet meer. En mijn verjaardag zal nooit meer hetzelfde zijn.
