Linkse hobby's op z'n Fries

Linkse hobby’s zijn te gek. Beetje studeren, musiceren en de kunstenaar uithangen op kosten van de overheid. En het liefst allemaal tegelijk: fantastisch. Lang leve subsidieslurpend Nederland.

Ik doe er hard aan mee. Goedkoop studeren? Check. Zorgtoeslag? Check. En al die theaters, musea en festivals die subsidie vangen kan ik ook wel waarderen.

Maar er zijn grenzen. In Friesland zag ik subsidiegeld voor mijn eigen ogen in een groot, diep, zwart gat verdwijnen. Een tijd geleden al, maar het leek me nu eens tijd om jou, lezer, op de hoogte te stellen van deze besteding van gemeenschapsgeld. En wel door Responsible Young Drivers. Dat is een clubje nette mensen, die jongeren wil wijzen op de gevaren van rijden onder invloed. Zowel de Europese Unie als de provincie Noord-Holland zijn partners van deze club. Ergo: beide organen sluizen hun subsidie richting deze jonge verbeteraars. Zodat zij naar discotheken, steden, scholen en evenementen kunnen trekken, alwaar ze met ludieke acties hun doel proberen te bereiken.

Ludiek was het net niet. Drie verantwoordelijke jongeren, zo rond mijn leeftijd, stonden in de hal van de bijna lege discotheek in Grou. Leuk kraampje erbij. De avond was nog jong, maar de in blauwe vesten gehulde bestuurders waren hun campagne al actief aan het promoten. De groep waarmee ik de uitgaansgelegenheid binnen stapte werd meteen hun prooi. “Wie van jullie rijdt er vanavond?” Maar, helaas voor de dames en heer, het was een taxi die de groep naar dit bruisende Friese dorp had gebracht. Een touringcar, zelfs. Balen.

Een uur later ging ik een praatje met ze maken. De discotheek was nog steeds zo goed als leeg en de muziek was niet om over naar huis te schrijven. Je moet toch wat op je vrije zaterdagavond in het hoge noorden. “Wat is jullie taak hier, vanavond?” stak ik van wal. Ik vroeg het aan een van de meisjes met een smurfenblauw vest. Ze begon iets te vertellen over onveilig rijden, drank- en drugsgebruik en vrijwillige blaastesten. Volgens mij vond ze het zelf ook niet bijster interessant. “Jullie krijgen hier toch hopelijk wel voor betaald, hè?” vroeg ik. Mijn medelijden kon ik niet verhullen. Het antwoord van het meisje was een volmondig ja: “Anders had ik het niet gedaan, hoor!” Ik zuchtte opgelucht.

Na het gesprek werd mij duidelijk wat de drie (!) verantwoordelijke jongeren precies deden in een lege Friese discotheek op een troosteloze zat
erdagavond. Een korte samenvatting hiervan wil ik je uiteraard niet onthouden:

1) Bezoekers bij binnenkomst vertellen dat ze iemand moeten regelen die hen naar huis rijdt. (In Friesland is alles ver. Fietsen is er niet bij.)

2)  Daarbij vertellen dat die chauffeur de bewuste avond onbeschonken moet blijven.
3) Bezoekers bij vertrek een vrijwillige blaastest aanbieden. En deze, waar gewenst, afnemen.

Eervol werk, zoveel is duidelijk. Bij vertrek zijn de blaastesten niet aan te slepen. De dronken boerenlui proberen elkaar te overtroeven met hun alcoholpromillage. De nuchtere chauffeurs kijken vanaf een afstandje toe. De jongeren in de blauwe vesten horen de euro’s al rinkelen.

Dus hier gaat je belastinggeld naartoe. 

Zegels

Ik zie het aan hoe hij kijkt, staat, zoekt. Zijn ogen strak gericht op de mensen net afgerekend hebben, bij de kassa vandaan lopen. Ook ik loop er net vandaan en hou mijn kassabon voor de scanner. Het deurtje draait open.

Hij houdt me in de gaten, maar ik moet toch echt langs ‘m lopen. Vijftig meter omlopen om hem te ontwijken gaat me toch ook weer te ver.

Ik kom steeds dichterbij. Ik zie hoe hij ook anderen aanspreekt, om hun spullen vraagt. Sommigen weigeren, anderen geven toe. Als ik snel doorloop val ik misschien niet op, heeft ie misschien net een ander in het vizier.

Maar nee: “Ik spaar de zegels op de achterkant van de kassabon. Mag ik die van u misschien hebben?” Nu moet u weten: bij een supermarktketen met dezelfde naam als een deelgemeente van Rotterdam zijn er gratis producten te verdienen door twaalf zegels op een kaart te plakken. Deze zegels staan op de achterkant van de kassabon die de klant bij het afrekenen in de handen gedrukt krijgt. De gratis producten variëren van een fles frisdrank of een zakje kattenvoer tot allesreiniger of een zak chips.

Wellicht komt het door de economische malaise, die tegenwoordig als verklaring voor elk willekeurig probleem kan dienen. Wellicht komt het ook door de Hollandse krenterigheid. Feit is dat er een ware run is op voornoemde zegeltjes. Zeker als er vaatwastabletten of wasmiddel mee te verdienen zijn.

Nu de man zijn diepste zegelwens aan mij kenbaar heeft gemaakt, kan ik vier dingen doen: 
1) Mijn kassabon voor zijn ogen verscheuren. Deze optie geeft waarschijnlijk de meeste voldoening. Het gadeslaan van zijn beteuterde gezichtje staat garant voor een geslaagde dag. 
2) Een gesprek met de man beginnen.
Waarom staat hij hier? Is het zijn eigen idee, of heeft zijn vrouw hem gestuurd? Hoe lang staat hij hier al? Weet hij ook dat het waarschijnlijk meer geld dan wel voldoening oplevert als hij de in deze supermarkthal gespendeerde uren besteedt aan een krantenwijk of aan vrijwilligerswerk? 
3) Mijn kassabon afstaan. 
4) De man negeren, de kassabon verfrommelen en buiten in de prullenbak gooien.

Vandaag kies ik voor optie 4. Stiekem is het namelijk nog mooier om de man in die prullenbak te zien graaien naar zijn felbegeerde zegels.