Ik gaf de dokter geen hand. In plaats daarvan knikte ik naar beneden, waar mijn rechterarm als een zoutzak aan mijn romp hing. “Kom maar verder”, zei ze.
Nu ik mijzelf niet had voorgesteld, liet ook de dokter niets los over haar identiteit. In mijn hoofd noemde ik haar Carola. Dokter Carola. Ik liep achter haar dikke billen aan naar de behandelkamer, ging zitten en legde mijn hand op tafel. Nu mocht ik vast vertellen wat er aan de hand was.
