“Life’s a bitch, and then you die”, zei Floor. Ik was het met haar eens. Mijn verstandskiezen waren die avond getrokken en mijn hamsterwangen waren even gevoelloos als onflatteus. De bak troostijs die ik normaal gesproken uit de vriezer had gerukt, was uit den boze dankzij de twee kersverse wonden in mijn mond. Grote regendruppels vielen uit de donkere hemel. Het achtuurjournaal vertelde over oorlogen in Jemen, Syrië en Nigeria. Dit was genoeg menselijk leed voor vandaag.
En zo kwam het dat ik na datzelfde achtuurjournaal mijn tandenborstel pakte, de mascara van mijn gezicht veegde en onder mijn donzen dekbed kroop. En mij afvroeg of het toeval is dat je zoute tranen in je oren druppelen als je op je rug ligt, of dat de evolutie dat met opzet zo heeft geregeld.
