Het was een vredig bestaan in het paddenstoelenhuis, dat je zo zou kunnen noemen omdat het van een afstandje wel iets weg had van een schimmelplant. Een vierkante stam van bruin baksteen met daarop een platgeslagen piramide van oranje dakpannen. Vanuit de keuken had je een uitzicht dat Hendrik Marsman waarschijnlijk voor ogen had toen hij dichtte over ‘oneindig laagland’. Denkend aan niets hoorde je voor het prieel beesten brommen, snorren, mekkeren, kukelen en briesen. En binnen, daar had je het rijk alleen als na de schemer de luiken werden gesloten.
