We arriveerden tien minuten te laat. Dat was geen probleem. “Ga maar gauw naar binnen, daar is de rest al begonnen”, zei de dame met geblondeerd, opgestoken haar. Ze glimlachte en ik glimlachte terug.
Door de glazen deur zag ik tientallen mensen in lange rijen voor een spiegelwand staan. Voor hen stond de dansleraar. De groep bewoog niet gelijk, maar synchroon genoeg om te zien wat de juiste passen moesten zijn. Een stap, een pauze, een kwart draai naar rechts, en weer terug: een tap, nog een, en een draai naar links.
Wij dansten mee. Dit konden we. Deze auditie was slechts een formaliteit.
