Huilen van herkenning

Ik ben het. Ik ben die twintiger met keuzestress, maar zonder doel. Die jongere die zich vormt naar de norm van buitenaf, die niet wil kiezen omdat je daarmee andere dingen uitsluit. Die maximaal gebruik wil maken van zijn vrijheid. Die overal succesvolle jonge mensen om zich heen ziet.

In de vrienden- en kennissenkring komen ze een voor een voorbij: ze schrijven boeken, brengen cd’s uit, zijn de baas van een bedrijf of tijdschrift. En het liefst doen ze dat voor hun eenentwintigste.

Ze maakten een documentaire over mij. De BV IK. Ik moest huilen van herkenning.

Mijn soort, de generatie die meer dan twintig benamingen heeft, is ontdekt. Nu moet ik mezelf nog ontdekken. Want ik ben jong en ik wil wat. Maar wat is wat?

Slopen

Mijn vader is de badkamer aan het slopen. Het klinkt ongeveer zo: boinkboinkboink keboem bom bom BOINK twrrrrr twrrrrrrrrrr fwop fwop fwop bwam. De badkuip staat nu buiten. De tegelvloer ligt aan diggelen. De radiator is verdwenen.