Ghostwriter voor Gilberto

Ik ging zes dagen naar Zwitserland met een Cubaanse Fransman. Dat was een nogal impulsieve beslissing die resulteerde in een minstens zo intensieve week.

Wat voorafging: een ontmoeting in Montpellier, waar Gilberto en ik beiden op vakantie waren. Drie weken lang gingen we er alle salsafeestjes af die we konden vinden. Daarna reed hij weer terug naar huis, naar een Frans grensdorpje in de buurt van Basel, en maakte ik weer nieuwe vrienden.

Een paar weken later stelde hij voor om een week samen op stap te gaan, in Zwitserland dit keer. We zouden wandelen door de bergen, zwemmen in meren en dwalen door oude stadjes. Ik twijfelde heel even. En stemde toen in. Dit type spontane invulling van mijn sabbatical was precies wat ik voor ogen had toen ik mijn eerste plannen maakte.

De cursus ‘Afwijzen in het Frans’

Mijn klasgenoten en ik zouden ons Frans gaan oefenen – eindelijk. Want met twee Zwitsers, een Amerikaanse Koreaan, een Britse Ier een Bahamaanse Brit was de voertaal tot nu toe voornamelijk Engels geweest. (Afgezien van de onderonsjes tussen de twee Zwitsers, in onnavolgbaar Zwitserduits.)

Plaats van handeling: MO.CO Panacée, de oude geneeskundefaculteit van Montpellier en tegenwoordig een populair museum voor hedendaagse kunst, met een minstens zo populair café.

Palavas-les-Flots

Het prachtige strand dat Gilberto me had beloofd bleek minder mooi dan gedacht. Het was niet breed, hooguit een meter of tien, en bezaaid met harde schelpen en stenen. Veel verder dan die tien meter kon ik in deze donkerte niet kijken. Wel zag ik links de eindeloze lichtjes van Le Grau-du-Roi en de vuurtoren van Espiguette. Rechts: nog meer lichtjes, tot aan Cap d’Agde. Recht voor me was er het ruisen van de zee. 

Het uitzicht was rustgevend – tot ik me omdraaide.