Mijn klasgenoten en ik zouden ons Frans gaan oefenen – eindelijk. Want met twee Zwitsers, een Amerikaanse Koreaan, een Britse Ier een Bahamaanse Brit was de voertaal tot nu toe voornamelijk Engels geweest. (Afgezien van de onderonsjes tussen de twee Zwitsers, in onnavolgbaar Zwitserduits.)
Plaats van handeling: MO.CO Panacée, de oude geneeskundefaculteit van Montpellier en tegenwoordig een populair museum voor hedendaagse kunst, met een minstens zo populair café.
Het prachtige strand dat Gilberto me had beloofd bleek minder mooi dan gedacht. Het was niet breed, hooguit een meter of tien, en bezaaid met harde schelpen en stenen. Veel verder dan die tien meter kon ik in deze donkerte niet kijken. Wel zag ik links de eindeloze lichtjes van Le Grau-du-Roi en de vuurtoren van Espiguette. Rechts: nog meer lichtjes, tot aan Cap d’Agde. Recht voor me was er het ruisen van de zee.
Het uitzicht was rustgevend – tot ik me omdraaide.
