Kostenpost

Kaartjes sturen is een mooi fenomeen. Je kunt er mensen op een eenvoudige manier blij mee maken, zeker in deze tijd van e-mail, ping, WhatsApp, sms en meer van dat soort veel te moderne communicatiemiddelen.

Bovendien bestaan er mensen die ook blij worden van het versturen van zo’n stukje papier. Helaas behoor ik tot die categorie. Helaas, want bij frequente uitoefening is het een dure hobby. Fabrikanten zijn van mening dat ze gerust drie euro kunnen vragen voor een bedrukt stuk papier met envelop. TNT is van mening dat het gerust 46 cent kan vragen voor de bezorging van de papieren boodschap.

Toch vraag ik me af waar die 46 cent nou naartoe gaat. Want er zijn een paar dingen aan de postbezorging in Nederland die ik niet begrijp.

Denkend aan een willekeurig uitzendbureau in een al even willekeurige stad zie ik de naast elkaar geplakte A4’tjes al hangen: ‘Postbezorgers gezocht’. En dat in tijden waarin er 11.000 ontslagen vallen bij TNT. Ja, als je zoveel mensen ontslaat snap ik wel dat je vervolgens weer nieuwe werknemers zoekt.

Toch wordt mijn post nog steeds (of: weer) netjes bezorgd. Heel netjes. Drie-keer-per-dag-netjes. Gisteren haalde ik om twaalf uur de post uit mijn brievenbus. Om drie uur ging ik naar college en keek ik opnieuw even in de bus. Ik verwachtte een pakketje en onder het motto ‘je weet maar nooit’ lichtte ik het klepje van de brievenbus nogmaals op. Jawel: er lag een nieuwe lading post in, inclusief pakketje. Ik liet het liggen en zou het na college mee naar binnen nemen.

Half zes: na twee uur zwoegen tijdens mijn eerste, laatste en enige college van de week kwam ik thuis. Bij het openen van de brievenbus zag ik mijn pakketje niet meer liggen. Het was bedolven onder een nieuwe lading post.

Lief kabinet, ik snap dat privatisering voor marktwerking zorgt. Maar drie mannetjes die allemaal langs mijn huis moeten lopen om allemaal een andere brief in mijn brievenbus te stoppen, dat kan toch nooit de bedoeling zijn?

Geef mij maar gewoon die oude, vertrouwde postbode die iedereen kent. Die zijn werk al dertig jaar doet en met iedereen een praatje maakt. Mijn postbezorgers zijn gemiddeld jonger dan ik ben en hebben standaard oordoppen in hun horen. En denken dat ze uitgeprinte e-mails bezorgen van kantoren waar het internet plat ligt.

Ach ja. Met die 46 cent sponsor ik ze graag.