Het meisje dat ik vanmiddag terloops passeerde moet uit België komen. Haar accent verraadde haar afkomst. “Weet je nog”, zei ze tegen de twee meisjes die naast haar liepen, “dat ik het met die groep over Rene Froger had?” Het duo knikte. De vraag klonk als de opmaat naar een goed verhaal. En dus besloot ik langzamer te gaan fietsen.
 |
| Bron: nl.wikipedia.org/wiki/Rene_Froger |
Onopvallend, uiteraard. Ik bestudeerde de gevels van de huizen aan de Houtstraat. Posters achter de ramen van een studentenhuis riepen me op lid te worden van verschillende verenigingen en deel te nemen aan allerhande debatten. Kinderkopjes schudden me heen en weer op mijn kleurrijke maar krakkemikkige fiets.
Ter hoogte van het koffiehuis maakte ik een extra grote bocht, de drie meisjes in mijn kielzog. “Ik zei dus dat ik de muziek van Rene Froger niet kende”, lachte de Belgische. Het duo lachte mee. Ik stiekem ook. Frozjee, zo sprak het meisje de naam uit.
Over haar mening kwam ik niks te weten. Over de groep met wie ze de hoogstaande discussie over Rene voerde ook niet. Over haar gebrek aan kennis van Nederlandse zangers des te meer.
En eigenlijk kan ik haar ook niets verwijten. Het Leidse Belgisch biercafé heeft zijn screensaver niet voor niets ingesteld op Olievjee. En Timo, mijn klasgenoot in de brugklas, vertelde tijdens zijn boekbespreking niet zomaar dat hij een boek van Jacques Vriè had gelezen. Toen we hem uitlachten liep hij overigens boos de gang op – sorry Timo.
Want Franse namen klinken elitair. Franse namen klinken wereldwijs. En bovendien: Rene Frozjee bekt gewoon lekker.
