De weg naar Tilburg was lang. De media meldden een filerecord, ik volgde omleiding na omleiding en toerde door de Drechtsteden. Ik kruiste de Beneden Merwede, de Boven Merwede, de Maas. Dichter bij mijn bestemming werden de wateren smaller en hun namen onbekender: Gilzewouwerbeek, Aalstraatse Lei, Vossenbergse Loop. Op het Koningsplein stapte ik uit. Bestemming bereikt.
Stefan was er nog niet. Ik belde hem op. “Ik ben er”, zei ik. Een lichte triomf klonk door in mijn stem. Ik was onderweg langs dusdanig veel ongelukken gereden dat mijn heelhuidse aankomst in Tilburg daadwerkelijk als een prestatie voelde. “Waar ben jij?”
