Ik was gaan lopen. Drie dagen lang, elke dag een kilometer of twintig. Onderweg logeerde ik bij vrienden. Nu voelde ik me het hoofdpersonage in een Acda en de Munnik-lied.
Vandaag ben ik gaan lopen
En waar ik loop is van nu af aan een weg
Kijk me lopen, zeven sloten
Hoogste bergen, andersom
Ik ben hoe dan ook gaan lopen
Ik zie wel waar ik komDiepe dalen, mooie paden
Ik glim bij wat ik zachtjes
Haast onhoorbaar fluisterend zeg(Acda en de Munnik - Vandaag ben ik gaan lopen)
De sneeuw kleurde Nederland wit en er werden
maximumtemperaturen van min twee graden verwacht. Maar ‘de tekenen waren
gunstig’, aldus de schrijver, dus wij besloten de hengels weer uit te werpen. “En
ik heb het gezellige petroleumkacheltje bij me”, haastte hij zich nog te
zeggen.
“Verzin er eens wat bij”, zei de bevriende journalist.
Hij had het over mijn verhalen. Want die zijn niet
verzonnen. Ze zijn waargebeurd, zelf meegemaakt, oprecht geciteerd. Misschien moest het wel anders, dacht ik nu.
