’s Morgens smeer ik mijn baguette tradition met gezouten boter, het tweede sneetje met crème de marron. Ik drink een kop koffie en pak mijn rugzak. Met mijn koptelefoon op loop ik naar mijn Franse les. Ik stap door, want ik ben net te laat van huis gegaan. Ik weet de weg. Ik weet waar ik door rood kan lopen. Ik weet de namen van de cafés en waar ze goede koffie hebben.
Tussen de Montpelliérains in de ochtendspits lijk ik heel even één van hen. Maar er is geen twijfel mogelijk. Ik ben een toerist.
