Hemel, hel en hakken

Het was een bijzonder moment, die dag in 2009 dat ik mijn eerste paar hakken kocht. Niet te hoog, en met bandje over de voet. Want hé, beginnen doe je bij het begin. De stappers lieten mijn voeten kennismaken met de podologische hel, maar op het gala waar ik ze voor kocht bleek gelukkig dat die pijn omgekeerd evenredig afnam met de geconsumeerde hoeveelheid alcoholische drankjes.

De dag na dit studentenfeest was de toestand van mijn onderstel dusdanig verslechterd dat de hakken zorgvuldig in een kast werden opgeborgen. Terwijl ik op mijn Vans naar huis slenterde zwoor ik eeuwige trouw aan de Sneakergod.

Die spirituele en monogame band hield ruim drieënhalf jaar stand. Want zoals dat vaak gaat met relaties: langzaam maar zeker dooft het vuur. De sneakersleur introduceerde zich, de verveling door platte alledaagsheid. En zo kwam er die dag, eind vorig jaar, dat de peeptoeduivel bezit van mij nam. Hij fluisterde dingen in mijn oor als: “Je gaat afstuderen, Jojanneke. Wat is een afstudeerborrel nu zonder hooggehakt middelpunt?” en “Stiekem wil jij dit ook. Dat weten we allebei.”

De wrede kwelling van drieënhalf jaar eerder leek vergeten. De peeptoes werden aangeschaft. De feestavond was onvergetelijk. De pijn meldde zich de volgende ochtend absent. Ik was om.

De ware vrouw in mij, die zich al zo’n 23 jaar had verstopt, kwam naar boven. Vanaf nu was het tijd voor nog meer vrouwelijks. De inschrijving voor de salsales was dus zo gepiept. Het lesprogramma werd aangevuld met een heuse cursus ladystyling. Vanaf nu zou ik louter sierlijk en gracieus bewegend door het leven gaan.

Op een obscuur industrieterrein kocht ik een speciaal paar kekke salsaschoenen. De combinatie van de bronskleurige stof met de goudkleurige hak stond in mijn ogen garant voor een reeds geslaagd salsa-avontuur. De werkelijkheid bleek weerbarstiger.

Mannen zonder maatgevoel sleepten mij op indrukwekkende wijze door een zaal, terwijl mijn lichaam in poses werd geplaatst die weinig natuurlijk aanvoelden. Andere mannen stelden mij fijnzinnig op de hoogte van hun diner, waarin knoflook een centrale rol moet hebben gespeeld. Dan waren er ook nog de heren die overtuigd waren van het effect dat hun oergeur op vrouwen heeft. Maar ik zette door. De vrouwelijkheid zou overwinnen.

Mijn hoop was gevestigd op ladystyling, een speciale lessenreeks waar geen man aan te pas komt. Tot voor kort deed deze term mij denken aan een vreemd soort solodans, waarbij vrouwen een mix van line dancing en salsa in de praktijk brengen. De eerste les maakte mij twee dingen duidelijk. 1: Die gedachte was onjuist. 2: De gevestigde hoop was onterecht.

Op confronterende wijze werd ik mij bewust van mijn eigen houterigheid. Zonder spiegel dacht ik de blanke tegenhanger van de gekleurde dansjuf te zijn. Met spiegel zag ik hoe mijn armbewegingen zeer natuurgetrouw een epileptische aanval nabootsten. Hoe het vluchtige uitsteken van mijn been leek op een tackle op het voetbalveld. Hoe ik bij elke draai over mijn eigen voeten struikelde.

Na een uur volledig gestyled te zijn plofte ik neer op een bank. De hakken gingen uit. Nu staan ze alweer twee maanden in een hoekje te wachten op een salsa-uitdaging. Maar ik ben genoeg uitgedaagd. De vrouwelijkheid kan wachten. Ik bewandel mijn levenspad op sneakers.