De jongen zonder schoenen

Leonie zat in de trein, die zondagochtend. Niet ver bij mij vandaan, want ik kon haar goed verstaan. Haar haar was strak achterover gekamd, haar trainingsbroek was ruim en viel over haar gympen. Naast haar zat een jongen met een pet en zonder schoenen. Tegenover haar zat er nog een. Hij had wel schoenen aan. Blauwe Adidasjes.

“Waterfront is echt een gave locatie”, zei Leonie. Een van de onderuitgezakte jongens  liet een instemmend gemurmel horen. “Met een mooi uitzicht over het water”, ging ze door. De jongen met de pet was ook tevreden. “Dat er nog zoveel mensen naar hardcorefeesten gaan blijft me verbazen”, zei hij. Ik luisterde geïntrigeerd naar het gesprek, waar ik plotseling in betrokken werd. “Hou jij ook van hardcore?” Ik antwoordde negatief. Geef mij maar kleffe liefdesliedjes van mooie mannen.

Leonie evalueerde verder. “Echt gaaf dat we gewoon weer stonden te hakken. En het maakt echt niet uit wie je bent of hoe je eruit ziet. Maar nu ben ik wel kapot, zeg.” Er klonk nogmaals wat gemompel uit de mond van een van de jongens. Ik kon niet horen wie het produceerde. Mijn ogen had ik ondertussen gesloten, terwijl ik tegen de beslagen ramen van de trein leunde. Het was iets voor zevenen in de ochtend en mijn dag liep ten einde.

Ik werd weer wakker van de stewardessen die in Den Haag instapten. Hun rode lippen en helblauwe mantelpakken deden pijn aan mijn ogen. Leonie praatte nog steeds. “Kijk, dit is een filmpje van Joyce”, liet ze haar reisgezelschap weten. De jongen zonder schoenen kwam half overeind. “Ik moet pissen”, zei hij. Op zijn sokken liep hij weg.

Het filmpje van Joyce ging over de beste manier waarop je een duck face kan produceren. Huismoeder Joyce gaf in haar filmpje wat handige tips voor een sexy profielfoto, die je zelf heel eenvoudig schiet met de zogeheten webkam. Leonie lachte, de jongen met de pet ook. Ik kon niet meer slapen.

“De wc was echt helemaal nat, aan alle kanten.” De jongen zonder schoenen kwam teruggelopen. Ik keek naar zijn sokken. Ze waren zwart en waarschijnlijk waren ze nat. Ik schoof een stukje dichter bij het gangpad vandaan.

Het volgende filmpje van Joyce werd afgespeeld. Nu leerde ze ons twerken. Door langzaam maar hevig met de achterbips te bewegen kun je als overblijfmoeder de mooie man op het schoolplein versieren, weet de videopersoonlijkheid ons te vertellen. Nu moest ook ik gniffelen.

Leonie nodigde me uit naar de overkant van het gangpad. “Wil je het ook zien?” Mijn nieuwsgierigheid won het van de vermoeidheid. Ik zag een vrouw van in de veertig met een babyblauw montuur dat twaalf jaar geleden ongetwijfeld modieus was. Haar vette haar had het presentatietalent op charmante wijze opgestoken met een kekke klem. Met haar diepe stem gaf ze ons allerhande twerktips. Het leek of ik Leonie al jaren kende.

“Leiden, station Leiden”, riep de conducteur om. Leonie en haar jongens stapten ook uit. Ik haalde een broodje bij de bakker op het station. “Slaap lekker”, riep het drietal me nog na. Ik riep hetzelfde terug. Toen ik om acht uur de voordeur openduwde, bedacht ik het. Liever een nacht als deze dan een fijne droom.