Ik had hem ontmoet op de bruiloft van mijn allereerste vriendje. Hij was een gast van de bruiloft die tegelijkertijd in hetzelfde partycentrum plaatsvond. Toen we rond middernacht met oprotkoffie het pand uit werden gewerkt, stond hij daar ook.
“Je pochet zit niet goed”, riep ik naar zijn vriend, die opviel door het slonzige doekje dat uit zijn borstzak hing. Ik probeerde het te herschikken, maar mijn pochetvouwkunsten bleken onvoldoende. De vriend liep geïrriteerd weg, hijzelf bleef achter en bood zijn excuses aan. We raakten aan de praat, maakten grapjes. “Hoe heet je eigenlijk?”, vroeg hij. “Jojanneke”, zei ik. Daarna stelde hij zich voor. Ik dacht dat het Arjen was. Maar ik wist het niet zeker.
Dus nu stond ik hier, voor mijn anonieme date. Het had iets moois. Ik had het hele internet afgezocht naar de naam van deze jongen. Gehoopt een glimp van zijn belevingswereld op te vangen, van zijn vrienden, zijn hobby’s, desnoods van zijn muzieksmaak. In plaats daarvan ontbrak elke informatie over ‘misschien wel Arjen’. Zoeken naar mensen zonder naam blijkt lastig.
“Je moet hem vragen hoe hij had geheten als hij een meisje was geweest”, tipte een vriendin de dag voor het afspraakje. “Dan herhaalt hij vast ook zijn eigen naam nog een keer.”
“Zoek zijn poststapel op”, raadde een ander aan. “Misschien staat zijn voornaam op een van de enveloppen.”
“Check het naambordje bij zijn voordeur”, adviseerde de derde.
Het bleek niet nodig. Tijdens het eten keuvelden we over televisieprogramma’s, over hobby’s. Over bruiloften, familietradities. Plotseling had hij het over doopnamen.
“Dus ik heet Arjan. Maar was ik een meisje, dan had het Jojanneke geweest. Daar moest ik nog aan denken toen jij je voorstelde.”
Een moment was ik stil. Zijn opmerking was even verhelderend als bevreemdend. Toen herpakte ik me. “Mijn naam was Valentijn geweest.”
Gelukkig was Arjan niet op 14 februari jarig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten