Waarom fout een feest is

Op de achterbank van de auto brul ik mee: “I am not your casanova… me and Romeo have never been friends!” Achter het stuur maakt vader kennis met mijn innige liefde voor deze foute nineties kneiter. Naast hem mompelt moeders nog iets als: “Ik ken dit helemaal niet.” Ik ben volmaakt gelukkig.

De  laatste oeh’s en ah’s worden de auto ingeslingerd, dan buldert meneer De Leeuw eroverheen. “Vlieg met me mee naar de re-gen-booooog!” Ja, we luisteren Top 500 van het Foute Uur. Ik geniet, moeders verwondert zich, vaderlief rijdt rustig verder.

Terwijl ons aller Paul inmiddels metershoog richting de regenboog vliegt, bereid ik mijn reisgenoten alvast voor op een gekrenkt ego. Foute muziek is om je voor te schamen. Maar de nummers die de lijst ons binnen afzienbare tijd gaat brengen, zijn muzikaal familie-erfgoed. #36 bijvoorbeeld, de Lambada. Het doet me denken aan de tijd dat we dagelijks hetzelfde cassettebandje draaiden in onze witte, maar vooral verroeste Lada 2104.

Mama is verrast. “Maar dit is toch helemaal niet fout?” De onvermijdelijke vraag volgt. Wie bepaalt er eigenlijk wat foute muziek is? Ik beloof het uit te zoeken. Wikipedia, de onuitputtelijke bron van kennis, geeft me gelijk al het nakijken. Ik citeer: “Met foute muziek wordt over het algemeen muziek bedoeld die om één of andere reden niet goed zou mogen worden gevonden maar het eigenlijk wel is. De term kan echter voor iedereen een andere invulling hebben. Wat precies foute muziek is kan dus niet gedefinieerd worden.”

Er volgt een kanttekening: “Veel platen die als fout worden bestempeld zijn swingende fuifnummers en jaren tachtig-disco.” Dat kan ik beamen. Happy hardcore is oververtegenwoordigd in de lijst, net als aanstekelijke zomerhits (Coco jambo, We’re going to Ibiza, Mambo no. 5) en Nederlandstalige meezingers. Holland houdt heimelijk van Hazes (11x), Guus Meeuwis (9x), Nick & Simon (7x) en Gerard Joling (6x). Laten we ook de boybands niet vergeten: samen goed voor zo’n veertig noteringen in de foute lijst.

Maar wat te denken van Dire Straits (#397)? Of Bryan Adams (#263) en Phil Collins (#331 en #451)? Prima muziek, die je niet enkel hoort als je in een verkeerde volkse kroeg per ongeluk tot sluit blijft staan. Daar heeft de Top 500 van het Foute Uur dan weer andere opties voor: Toppertje (#356), Dokter Bernhard (#119) of Ich bin wie du (#42). Want over díe nummers kunnen we het eens zijn: die zijn fout.

Maar de zomerhits dan? En de Nederlandstalige nummers, of de ‘swingende fuifnummers’? De gemene deler is succes. De hits in de foute lijst zijn stuk voor stuk grijsgedraaid op de radio. En zoals het gaat met kneiters van de bovenste plank: daar heb je herinneringen aan. Zo is er de zomer van Dragostea din tei, toen ik voor het eerst met vriendinnen op vakantie ging. Met de muziek van O-Zone waan ik me weer even terug in een week vol tenten, Tina’s en teenslippers. Of neem Per Spoor (Kedeng, kedeng): dé soundtrack van mijn allereerste carnavalsoptocht. 

Met het schaamrood op de kaken denk ik nu terug aan de feesten waar ik zonder gêne danste op Que si, que no of The ketchup song. Meezong met de Backstreet Boys en Marco Borsato. Foute nummers, omdat de herinnering die je eraan hebt anno 2014 volstrekt belachelijk is. Je liep met een kaalgeschoren hoofd te hakken op Hakkuhbar? Je droeg plateauzolen van 15 cm omdat Baby Spice je grootse idool was? Je hees je in een loeistrakke neon legging, net als Madonna? Dat doe je alleen als je jong en onbezonnen bent. Als groot mens hoor je beter te weten. Het is fout. En de grootste hits uit die tijd, hoe goed je ze ook vindt, zijn daarmee ook fout geworden.

In de auto galmt Casanova uit de speakers. Heel even zie ik mijn flippo-verzamelalbum voor me. Mijn paarse trainingspak. Mijn Tamagotchi. Domweg gelukkig, in memory lane.