De verkapte versierpoging was reden genoeg om het restaurant met gehaaste spoed te verlaten. We vertrokken naar het festival waar de vriendin vrijkaarten voor had geregeld. Het was iets met nieuwe muziek, vol ‘collapsing musical continents and strange harmonies’, volgens de organisatie van het tweedaagse deuntjesfestijn. Van de geprogrammeerde artiesten had ik op twee bands na nog nooit gehoord. Maar hé, het was gratis, dus zoals het een goed Nederlands staatsburger betaamt spoedde ik mij naar de feestlocatie.
Dat was vorige week. Ondertussen ben ik nog steeds een beetje ondersteboven van wat mijn zintuigen daar hebben verwerkt. Blonde meisjes die veranderden in gruntende duivelinnen. Een Koreaans orkest met buitenaardse muziekinstrumenten en dito liedteksten. Een verkouden singer-songwriter die zich al niesend en proestend door zijn half uur durende set worstelde – onderwijl vertellend dat hij eerder die avond tijdens een babyshower voor vijftien zwangere vrouwen had opgetreden.
Maar Chicks on Speed spande de kroon. Het trio van licht erotisch geklede vrouwen, met Duits accent rappend over Utopia, glamour girls en al dan niet bespeelde gitaren had een haast hypnotiserende werking op me. Vanaf het linkerbalkon keek ik gebiologeerd toe hoe de elektropopvrouwen over het podium dansten. In glanzende gouden pakjes, met veren op het hoofd en glitters op het lijf. Dat er opeens een groep toeschouwers het podium op wandelde en mee ging dansen leek niet meer dan normaal. Dat dit publiek was gehuld in vuilniszakken was al even vanzelfsprekend. Dat de drummer op z’n dooie gemak in een hoekje door zat te trommelen maakte de situatie volstrekt onwerkelijk.
Ik weet niet hoe lang ik daar zo heb gestaan. Plots voelde ik iemand op mijn schouder tikken. De vriendin vroeg of we maar eens zouden gaan. Ik knikte langzaam en draaide me om.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten