Mijn telefoon heb ik niet bij me. “Op de soos wordt niet getelefoneerd, anders wordt je telefoon in de spoelbak gedeponeerd.”
Mijn vriendinnen vind ik ook zonder te bellen. Rechtsachter, voor het podium, in oranje truien. Ze staan voor de meisjes in paarse truien, achter de meisjes in groene truien. Daarnaast: mannen met witte puntschoenen, vrouwen met witte broeken met rode letters.
Ik hoor top 40-hitjes, afgewisseld met Atomic Kitten en Paul Elstak. Dit feest heeft dezelfde soundtrack als acht jaar geleden. Mensen dansen, roepen en joelen alsof er geen morgen bestaat. Achter me valt een jongen van het podium. Zijn ogen verraden zijn dronkenschap. Moeizaam krabbelt hij op. In een kroeg zou hij door de beveiliging uit het pand zijn gezet. Hier helpen twee vrienden hem terug op zijn plek.
Overal zie ik die bekende, zelfverzekerde blik, die studentikoze dansjes, die glazen bier in beide handen.
Ik vraag aan een vriendin hoe laat het is. Ze verstaat me door haar gele oordoppen heen. Behendig frummelt ze een boterhamzakje uit haar broekzak en haalt er een telefoon uit. “Half twee.” Naast haar zie ik hetzelfde gebeuren: nog een Samsung in een zakje. Vlug wordt een appje verstuurd en de telefoon weer weggemoffeld in het dunne plastic, dat als bescherming moet dienen tegen bier- en brandspuitdouches. In nog geen tien seconden is de handeling voltooid. Telefoneren gebeurt hier snel – het gevaar van de spoelbak schuilt in een klein berichtje.
Als ik twee uur later naar huis fiets ruik ik als vanouds de geur van vers brood. De marktkraam van de bakker staat er al.
Een oud-huisgenoot blijft logeren. Samen rijden we naar mijn huis dat ook haar huis was. We evalueren de avond. Alles is hetzelfde als in 2007 – en toch is één ding anders, besluiten we.
De boterhamzakjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten