Door de glazen deur zag ik tientallen mensen in lange rijen voor een spiegelwand staan. Voor hen stond de dansleraar. De groep bewoog niet gelijk, maar synchroon genoeg om te zien wat de juiste passen moesten zijn. Een stap, een pauze, een kwart draai naar rechts, en weer terug: een tap, nog een, en een draai naar links.
Wij dansten mee. Dit konden we. Deze auditie was slechts een formaliteit.
De dame met het opgestoken haar kwam binnen. Ze keek goed rond. Ik deed extra mijn best, keek extra zelfverzekerd, liet mijn armen vloeiend meebewegen met mijn voetenwerk.
Toen ging de muziek uit. “Zoek een partner”, hoorde ik. Dat deed ik. “Misschien sta je nu tegenover iemand met wie het figuur niet zo wil lukken. En ben je bang dat je meer kan dan je nu, met deze partner, laat zien. Dat geeft niet. We draaien straks door, dan heb je nog een kans. En als het dan weer niet lukt, als het met niemand lukt, dan kan je het gewoon niet.” De toon was gezet.
Ik glimlachte nerveus. Nu kwam het erop aan. Het figuur begon rustig, eenvoudig: een open break. Dit had ik in de smiezen. Een draai erbij, een beweging op de achtste tel. Prima. Toen: een dubbele draai. En nog een. Gelijk weer een, de andere kant op. Een basisstap, en nog een dubbele draai. Het einde: een copa, een dubbele draai en een dip.
Ondertussen was ik al drie mannen verder. Bij man één had ik vertrouwen in een succesvolle afloop van de avond. Bij man twee had ik hoop. Bij man drie had ik de hoop opgegeven.
Dat kwam door het blauwe bandje. Het losersbandje, zogezegd. De dame met het geblondeerde haar had eerst even van dichtbij staan kijken naar mij en man drie. Daarna vouwde ze het bandje om mijn pols – en om die van mijn danspartner. De beslissing was gemaakt. Het blauwe bandje had mijn lot in handen.
Dat lot werd mij vrij snel duidelijk. Man drie vergat het figuur. Steeds op hetzelfde punt. Hij duwde en trok, steeds een beetje te hard. Ik zei: “Nee, dit klopt niet. Laten we opnieuw beginnen.” Deze man was te onervaren om de auditie tot een succesvol einde te brengen. Dat ik precies hetzelfde bandje droeg als de kandidaat tegenover mij, betekende dat ook ik een loser was. Missie mislukt.
Maar de auditie duurde nóg een half uur. Ik danste door, zonder te weten waarom. De volgende man onthield het figuur. Ik ging de mist in. Steeds op een ander punt. Ik hield het niet bij. Buik aanspannen, dacht ik nog. Een beetje door de knieën, zodat je zwaartepunt lager ligt. Rust vinden. Ik zei: “Nee, ik kan dit niet. Laten we iets heel anders dansen. Gewoon, los van deze auditie.” Zijn glimlach was er een vol medelijden. Het zweet gutste van mijn voorhoofd. Ik wilde weg.
“Zoek je favoriete danspartner op”, riep de dansleraar – eindelijk. Daar was man één weer. “Ik vind het een verschrikkelijke avond”, zei ik tegen hem. Hij knikte. “Ik wil hier weg.” Man één stelde voor om nog een laatste nummer te dansen. Ik stemde schoorvoetend in.
Toen de dansleraar begon uit te leggen dat iedereen met een blauw bandje een negatief advies voor de masterclass kreeg, stond ik al met mijn jas aan bij de uitgang. De dame met het geblondeerde haar vroeg poeslief hoe het was gegaan. Man één antwoordde netjes. Ik stond al buiten.
“Nooit weer”, zei ik, toen ik een kwartier later aan mijn gin tonic nipte. “Nooit.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten