Beleven

Op de avond voor oudjaar at ik met vriendinnen. We praatten over aanstaande baby’s en huwelijken. Over familie en feestdagen, samenwonen en scheiden, vrienden en verhuizen. En over Netflix.

Het rondje Netflix sla ik altijd over. Ik kijk geen series. Of nee, dat is niet waar. Toen ik twaalf was keek ik naar Baantjer. Elke vrijdagavond, half negen, RTL4. Daarna niet meer.

Ik ging studeren en maakte kennis met een nieuw type mens. Deze mens volgde vijf series tegelijk, zes misschien. Grey’s Anatomy en nog wat namen die ik nooit heb onthouden. Het was 2007, het pre-Netflixtijdperk, en er werd nog wekelijks gewacht op nieuwe afleveringen, die eveneens wekelijks werden besproken tijdens onze maandagavondborrel.

Alles kwam aan bod: knappe acteurs, slechte acteurs, onverwachte plottwisten en natuurlijk de showbizz. Ik zat erbij en keek er niet naar.

Pas bij de vraag: “Kennen jullie Ben McKenzie nog?” kreeg het gezelschap meestal weer door dat ik ook deelnam aan het gesprek. Ik schudde dan zachtjes mijn hoofd. “O nee, Jojanneke kent geen acteurs.” Een ander probeerde nog: “Jawel joh, uit The O.C.!” Ik schudde mijn hoofd. Zij keken ongelovig. 

Ze vroegen zich af wat ik dan deed, de hele dag. Daar had ik nooit een goed antwoord op. “Schrijven”, zei ik soms. “Of gewoon wat rommelen.” Laatst las ik dat niets doen de creativiteit bevordert. Dat deed ik dus.

Ze zeiden dat ik ook eens naar een serie moest kijken. Gewoon, om te ontdekken of het iets voor me was. In mijn hoofd hoorde ik mijn vader fluisteren: “Onderzoekt alles en behoudt het goede.” Ik stopte de dvd van The O.C. in de speler.

Tienerdrama, intriges, Amerikaans leed. Ik kwam het allemaal tegen. Ik keek naar Gilmore Girls, One Tree Hill, Sex and the City. Maar ook naar Borgen, Suits, The Crown.

Daarna voelde ik me altijd een beetje verkracht. Voelde ik me als toen ik veertien was en dagenlang The Sims speelde. Dat spel waarbij je het leven van je eigen Sim zo optimaal mogelijk moet inrichten. Het doel is hetzelfde als in de echte westerse wereld: vergaar veel geld, vrienden en status. Daar komt in het spel nog één doel bij: zorg dat de diamant die boven het hoofd van je Sim zweeft helemaal groen is. 

Dagenlang zat ik achter mijn pc. Liet ik ook mijn Sim computeren. Tot ik de zwevende diamant boven het hoofd van mijn Sim langzaam leeg zag lopen. Hij werd niet gelukkig van de paar uur die ik hem achter een scherm liet vertoeven. 

De veertienjarige filosoof in mij besloot het spel aan de kant te zetten. In plaats van het leven van mijn denkbeeldige Sim optimaal in te richten, moest ik mijn eigen leven maar eens optimaal gaan vormgeven. 

Elke serie die ik kijk levert me datzelfde gevoel op. Ik kijk naar een personage dat fantastische dingen beleeft. Maar ik beleef het liever zelf. Over goede voornemens gesproken.