Ik was gaan lopen. Drie dagen lang, elke dag een kilometer of twintig. Onderweg logeerde ik bij vrienden. Nu voelde ik me het hoofdpersonage in een Acda en de Munnik-lied.
Vandaag ben ik gaan lopen
En waar ik loop is van nu af aan een weg
Kijk me lopen, zeven sloten
Hoogste bergen, andersom
Ik ben hoe dan ook gaan lopen
Ik zie wel waar ik komDiepe dalen, mooie paden
Ik glim bij wat ik zachtjes
Haast onhoorbaar fluisterend zeg(Acda en de Munnik - Vandaag ben ik gaan lopen)
Ook ik glom. Ik was vertrokken met alleen mijn rugzak en dat idee was slechts een paar dagen oud. Te lang om ondoordacht op pad te gaan. Te kort om de beren die ik op de weg zag mijn vertrek te laten belemmeren.
Licht trots was ik zelfs. Want ik drijf het praktische in mijn leven tot het uiterste. Ik maak schema’s voor mijn leven. Om het leefbaar te houden. Omdat ik er zonder zo snel in verzuip.
Dat komt zo: ik voel nogal veel. Emoties, stemmingen, het onderhuidse. Het slingert me van minuut tot minuut heen en weer. Ik verwacht, toets, anticipeer. Maar vooral: ik maak me er druk om.
Daarom heb ik schema’s opgesteld. Leefregels van het type: niet te laat naar bed, niet te laat opstaan, elke dag naar buiten, niet te veel alcohol, regelmatig sporten, beperkte schermtijd, geregeld een boek lezen. Zoals Steve Jobs elke dag dezelfde kleren droeg om mentale ruimte vrij te maken voor de dagelijkse beslissingen, zo leef ik elke dag naar dezelfde regels.
Dat schematiseren van het leven is allemaal leuk en aardig, maar spontaniteit is er niet meer bij. Impulsiviteit idem dito. Daarom was ik trots. Ik was vertrokken zonder mijn eigen regels te volgen. Zonder de voors en tegens tot in den treure tegen elkaar af te wegen. Ik was gaan lopen. Ik kwam vooruit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten