De cursus ‘Afwijzen in het Frans’

Mijn klasgenoten en ik zouden ons Frans gaan oefenen – eindelijk. Want met twee Zwitsers, een Amerikaanse Koreaan, een Britse Ier een Bahamaanse Brit was de voertaal tot nu toe voornamelijk Engels geweest. (Afgezien van de onderonsjes tussen de twee Zwitsers, in onnavolgbaar Zwitserduits.)

Plaats van handeling: MO.CO Panacée, de oude geneeskundefaculteit van Montpellier en tegenwoordig een populair museum voor hedendaagse kunst, met een minstens zo populair café.

Hier, tijdens het Language Exchange event, konden we onze Franse smalltalk loslaten op een groep volslagen vreemden. We liepen naar de prachtige binnentuin, slalommend tussen een divers publiek. Ik meende studenten te ontwaren. Naast hen: Franse yuppen. Binnen hadden zich de expats verzameld. Tikkie ouder, beter gekleed, nippend aan prijziger consumpties.

Er kwam een Canadees op me af. Niet uit Quebec, helaas. Hij bleek als expat in Montpellier te zijn beland en wilde best een gesprekje in het Frans voeren. Dat werd al snel afgekapt. Er was namelijk nood aan de man.

JJ, de Amerikaanse Koreaan, was lichtelijk in paniek. Ze was zojuist aangesproken door een Fransman die haar allerlei persoonlijke details over haar eigen leven had verteld. Hoe oud ze was. Waar ze was opgegroeid. Wat voor werk ze deed. Waarnaartoe ze vorig jaar op vakantie was geweest. Deze man wist het allemaal.

“Ik weet heel zeker dat ik hem nooit eerder heb ontmoet”, vertrouwde ze ons toe. We kwamen tot de conclusie dat dit een bekende moest zijn van de Fransman met wie ze onlangs op date was geweest. Niet omdat ze hem zo leuk vond, maar omdat de beste jongen een auto had en haar de omgeving van Montpellier kon laten zien. Na afloop had ze hem vriendelijk bedankt: “Je ne suis pas intéressée de toi.”

Dat had hij haar niet in dank afgenomen. “Zo zeg je dat niet”, was zijn antwoord geweest. De afwijzing nam hij dan ook niet ter harte. In plaats daarvan volgde een spoedcursus ‘Hoe wijs ik iemand af in het Frans’.

Dat was twee weken geleden. De Fransman leek nog niet over zijn blauwtje heen en had in al zijn wijsheid besloten dat het een goed idee was om een vriend bij zijn ex-date langs te sturen. We stelden onze klasgenoot gerust en beloofden een oogje in het zeil te houden.

We vervolgden onze Franse gesprekjes en raakten in gesprek met een Deen. Hij was ook in Montpellier om Frans te leren. Samen met JJ wisselde ik de gebruikelijke beleefdheden met hem uit. Hoe lang ben je hier? Hoeveel weken heb je er al op zitten? Kom je hier vaker? Opeens was JJ weg.

Ik had daar geen aandacht aan besteed, totdat zich kort daarna een nieuwe gesprekspartner meldde. Met zijn zwartleren jack, getinte huid en strak achterovergekamd haar vertoonde hij een sterke gelijkenis met een Zuid-Amerikaanse versie van John Travolta. “Er stond hier net nog een Aziatisch meisje, toch?” vroeg hij in vloeiend Frans.

Ik keek hem onderzoekend aan. Waarom was hij naar haar op zoek? Was dit de Fransman die geen ongrammaticale afwijzingen duldde?

Ik kocht tijd en deed alsof ik hem niet begreep. Hij herhaalde de vraag in het Engels. Nu moest ik toch echt iets gaan antwoorden. “Misschien”, was het beste antwoord dat ik kon bedenken.

“Dus je weet wie ik bedoel?”
- Stilte.  
“Ben jij haar vriendin?”
- Krekels.
“Weet je waar ze naartoe is?”
- “Nee”, zei ik. Dat was waar.

John Travolta liep weg en ik snelde naar binnen om JJ te zoeken. “Er kwam een Fransman naar ons toe die heel specifiek naar jou vroeg. Ik denk dat je date, of zijn vriend, naar je op zoek is. Zullen we naar huis gaan? Het wordt nu echt vervelend.”

Ik had de woorden nog niet uitgesproken of John Travolta verscheen om de hoek. Doelgericht liep hij op ons af. JJ begon te stralen. “Hey you!” Een innige omhelzing volgde.

John Travolta keek me aan en ik stamelde “Sorry”. Maar het was al goed. John en JJ hadden elkaar gevonden. En hier waren waarschijnlijk geen afwijsvaardigheden nodig.