Palavas-les-Flots

Het prachtige strand dat Gimberto me had beloofd bleek minder mooi dan gedacht. Het was niet breed, hooguit een meter of tien, en bezaaid met harde schelpen en stenen. Veel verder dan die tien meter kon ik in deze donkerte niet kijken. Wel zag ik links de eindeloze lichtjes van Le Grau-du-Roi en de vuurtoren van Espiguette. Rechts: nog meer lichtjes, tot aan Cap d’Agde. Recht voor me was er het ruisen van de zee. 

Het uitzicht was rustgevend – tot ik me omdraaide.

Ik stond op een geasfalteerd parkeerterrein in Palavas-les-Flots, waar Gimberto zojuist met een triomfantelijke blik zijn busje had geparkeerd. Dit was de plek waarover hij had verteld. Direct aan zee, prachtig uitzicht. Met mijn rug naar het water zag ik drie vuilcontainers, een openbaar toilet en een betonnen appartementencomplex.

Toch waren er meer mensen op deze plek gestrand. Een paar meter verderop, op het zand, zette een groepje twintigers een eenvoudige tent op. Ik zag twee Fransozen een pizza eten. In de auto, natuurlijk. Want ik stond nog steeds op dit parkeerterrein in een klein kustdorp aan de Middellandse Zee dat nog niet was ontwaakt voor het hoogseizoen.

 

Die middag had ik Gimberto ontmoet in een Cubaanse bar, van een Cubaanse eigenaar, tijdens een Cubaans salsafeest. Gimberto bleek eveneens Cubaans.

De Fransozen op het feest gaven het al gauw op om Frans met me te praten. De Cubanen op het feest praatten vooral Spaans. Gimberto sprak ook Engels. Voilà.

Zo kwam ik erachter dat hij uit Cienfuegos kwam, trouwde met een Franse toerist, naar Frankrijk emigreerde en na veel omwegen tuinman werd in Zürich. Ook daar zijn aangeharkte tuinen nodig.

Een Fransman voegde zich bij het gesprek. Hij was gek op Cuba, vertelde hij, gebruikmakend van een veelzijdige talenmix. Hij was er al drie keer geweest, veertien maanden in totaal. Een geweldig land. Lekker eten. De beste cuba libres. Goede dansers. Levendige muziek. Bruisende cultuur. En wat een topsysteem, dat communisme: gelijkheid voor iedereen. Nee, je kwam niets te kort op dit Caribische eiland.

Gimberto greep in. Wat hij precies zei, begreep ik niet. Maar de handgebaren, felle blik en stemverheffing zeiden genoeg. Hij had het niet zo op Fidel Castro, Raúl Castro en de opvolger die daarna op het pluche belandde.

Daaraan moest ik denken, op dat parkeerterrein in Palavas-les-Flots, waar we nog een laatste keer dansten op mijn favoriete liedje van Leoni Torres.

*

Vanmiddag, na afloop van onze Franse les, stelden mijn klasgenoten voor om samen naar het strand te gaan. “Bonne idée”, zei ik. “Laten we naar Espiguette gaan. Of Le Grau-du-Roi. La Grande-Motte kan ook, Plage du Pilou desnoods. Maar niet naar Palavas-les-Flots.” Heel even waren ze verbaasd over mijn vastberadenheid.

“Alors”, besloot Rachel toen. “Nous allons à l’Espiguette.”