Vinexfeestje

Mijn reis langs de Laan van Magisch Realisme, de Laan van Avant-Garde en de Laan van Dada was het begin van een avond buiten mijn bubbel.

Ik bezocht een festival in een Vinexwijk. Zo’n buurt die verder van de binnenstad is verwijderd dan het inmiddels opgeslokte buurdorp dat is verworden tot wijk.

De onder architectuur gebouwde rijtjeswoningen stonden in straten waarvan de namen bedacht moesten zijn door een overcreatieve straatnamencommissie. De straten waren schoon en recht en ingericht op veelvuldig autogebruik. Als een modern fort lag in het midden van de wijk het eindstation van de metro. Het bewaakte de noordoostelijke grens van de gemeente.

Het festival had wat vrolijke artiesten uit het Nederlands taalgebied op het affiche staan. Beide artiesten zongen niet in hun moerstaal, maar dat zullen weinig bezoekers hebben opgemerkt. Hier ging het niet om muziek. Hier werd gepraat en geproost. Hier was de hotspot voor lokale socialites: een verzameling dames met breedlachende monden omrand met lipliner, vergezeld door zonnebankbruine mannen met te brede schouders in T-shirt, jasje en hagelwitte sneakers.

Nippend aan dure glazen bubbels werden de vakanties besproken. Exclusieve happen werden besteld. Een patatje heette hier patatas bravas. Poffertjes waren er wel, maar die kocht je ver weg van het hoofdpodium, daar waar de kinderen werden zoet gehouden met kleurplaten en knutselwerkjes.

Leren jasjes en geblondeerde haren domineerden het festivalbeeld. Vrouwen droegen grote hoeveelheden mascara op hun wimpers, mannen hadden al even grote hoeveelheden gel in hun haren verwerkt.

Toen begon het te regenen. Terwijl mijn uiterst functionele regenjas uitstekende diensten bewees, zag ik om mij heen wat onhandig geploeter. Liever nat dan lelijk.

Het slot van de avond was een combinatie van nog meer water, licht en geluid. Het onweer deed de lichtshow van de rockband teniet en ik hield het voor gezien.

In de metro naar huis maakte ik een selfie. Ik zag een beregend gezicht, een merkloze bril en een blauwe regenjas. Het was tijd om terug te gaan naar de plek waar dit plaatje beter past. Waar we liever bier dan bubbels drinken. Liever fietsen dan autorijden. Liever beleven dan bezitten. Waar mijn simpele jarenvijftigflat staat, in een straat vernoemd naar een saaie professor in de rechten. Waar een wijk met historie ligt, en waar de enige die lipliner draagt mijn tachtigjarige buurvrouw Wil is.

Here’s to you, Wil. Op de bubbel!