Voor Floor

Je hebt me enorm laten schrikken, Floor. En een dag later in een zweem van verdriet en ongeloof achtergelaten. Ik kan het nog steeds niet helemaal bevatten. Of zeg maar gerust: ik kan het helemaal níet bevatten.

Ik weet nu hoe het voelt om ’s morgens wakker te worden met twee gemiste oproepen en een appje met de tekst: ‘Kan je me even bellen als je telefoon weer aanstaat?’. De avond ervoor had ik bier staan drinken op een bruiloft. Nu werd ik wakker met een dubbele kater.

Ik deelde het slechte nieuws. Telkens weer diezelfde woorden aan de andere kant van de lijn: “Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Wat erg.”

Niemand zei gecondoleerd. Want boven alles is het zo erg. Voor je mannen, natuurlijk. Voor je familie. Voor ons. En voor jouzelf. Ik had je nog zoveel gegund. 

Deze week haalden we oude foto’s tevoorschijn en haalden we herinneringen op. Overal weer die veelzeggende lach en die vrolijke ogen. Altijd op je All Stars. Altijd een biertje in je hand – behalve de afgelopen negen maanden. Gisteren zag ik de echofoto’s op jullie koelkast hangen en brak ik opnieuw.

En toch. Al die herinneringen maken me vooral blij. Zoals die van het cadeau dat je me in een envelop vol bubbeltjesplastic opstuurde. Alleen al van het bubbeltjesplastic werd ik vrolijk – maar dat is vooral mijn afwijking. In de envelop vond ik een boek van Toon Tellegen: De trein van Pavlovsk naar Oostvoorne. Het boek was de basis voor een theatervoorstelling die we op de Parade hadden gezien. Als Ruslandnerd wilde ik het graag eens lezen, maar je zult net zien: het was op dat moment niet verkrijgbaar. Jij tikte het op een boekenmarkt op de kop en liet het via je werk signeren door de acteurs van het toneelstuk. Ik hoop dat ik je er genoeg voor heb bedankt. Ik doe het gewoon nog een keer. Dankjewel lieve Floor. 

Gisteren hebben we je bedolven onder bloemen. Ons bloemstuk was oranje, want een beetje dichtgetikt blijven we altijd. We luisterden naar mooie muziek die je vast had goedgekeurd, maar die wij natuurlijk allemaal niet kenden. 

Je passie voor obscure muziek – ook al iets wat we gaan missen. Vanmiddag luister ik weer naar Sylvan Esso, waar je me mee naartoe nam in de Tolhuistuin. Veel gekke bliepjes en een veel te dikke bas. En een hit die Die Young heet.  

Er was een tijd dat we allebei niet zo lekker in ons vel zaten. “Life’s a bitch, and then you die”, zei je toen. Ik ben het nog steeds met je eens. Maar toch had life best iets langer een bitch mogen zijn.