Het was vrijdagmiddag toen ik Heimweiler binnenreed en het me opviel dat veel inwoners hun gazon aan het maaien waren. De mensen – veelal mannen, veelal met dikke buik – liepen gedwee achter hun maaier aan. Een enkeling zat erop.
Het weekend was zojuist begonnen. Dat was blijkbaar het moment dat men hier maaide.
Ik ging zes dagen naar Zwitserland met een Cubaanse Fransman. Dat was een nogal impulsieve beslissing die resulteerde in een minstens zo intensieve week.
Wat voorafging: een ontmoeting in Montpellier, waar Gilberto en ik beiden op vakantie waren. Drie weken lang gingen we er alle salsafeestjes af die we konden vinden. Daarna reed hij weer terug naar huis, naar een Frans grensdorpje in de buurt van Basel, en maakte ik weer nieuwe vrienden.
Een paar weken later stelde hij voor om een week samen op stap te gaan, in Zwitserland dit keer. We zouden wandelen door de bergen, zwemmen in meren en dwalen door oude stadjes. Ik twijfelde heel even. En stemde toen in. Dit type spontane invulling van mijn sabbatical was precies wat ik voor ogen had toen ik mijn eerste plannen maakte.
Mijn klasgenoten en ik zouden ons Frans gaan oefenen – eindelijk. Want met twee Zwitsers, een Amerikaanse Koreaan, een Britse Ier een Bahamaanse Brit was de voertaal tot nu toe voornamelijk Engels geweest. (Afgezien van de onderonsjes tussen de twee Zwitsers, in onnavolgbaar Zwitserduits.)
Plaats van handeling: MO.CO Panacée, de oude geneeskundefaculteit van Montpellier en tegenwoordig een populair museum voor hedendaagse kunst, met een minstens zo populair café.
Het prachtige strand dat Gilberto me had beloofd bleek minder mooi dan gedacht. Het was niet breed, hooguit een meter of tien, en bezaaid met harde schelpen en stenen. Veel verder dan die tien meter kon ik in deze donkerte niet kijken. Wel zag ik links de eindeloze lichtjes van Le Grau-du-Roi en de vuurtoren van Espiguette. Rechts: nog meer lichtjes, tot aan Cap d’Agde. Recht voor me was er het ruisen van de zee.
Het uitzicht was rustgevend – tot ik me omdraaide.
De weg naar Tilburg was lang. De media meldden een filerecord, ik volgde omleiding na omleiding en toerde door de Drechtsteden. Ik kruiste de Beneden Merwede, de Boven Merwede, de Maas. Dichter bij mijn bestemming werden de wateren smaller en hun namen onbekender: Gilzewouwerbeek, Aalstraatse Lei, Vossenbergse Loop. Op het Koningsplein stapte ik uit. Bestemming bereikt.
Stefan was er nog niet. Ik belde hem op. “Ik ben er”, zei ik. Een lichte triomf klonk door in mijn stem. Ik was onderweg langs dusdanig veel ongelukken gereden dat mijn heelhuidse aankomst in Tilburg daadwerkelijk als een prestatie voelde. “Waar ben jij?”
Sanne belde. Dat is overigens niet haar echte naam, want ik gun haar een anoniem bestaan.
Even daarvoor had ze gevraagd of dat goed was, als ze me zou bellen. Dáár weer voor had ik geantwoord op haar bericht van die ochtend:
Goedemorgen
Hoe gaat het met jou
Jammer dat jij bij Gemmethuis weg ben en ik jou bedank voor jou mooie kaart
Ik was gaan lopen. Drie dagen lang, elke dag een kilometer of twintig. Onderweg logeerde ik bij vrienden. Nu voelde ik me het hoofdpersonage in een Acda en de Munnik-lied.
Vandaag ben ik gaan lopen
En waar ik loop is van nu af aan een weg
Kijk me lopen, zeven sloten
Hoogste bergen, andersom
Ik ben hoe dan ook gaan lopen
Ik zie wel waar ik komDiepe dalen, mooie paden
Ik glim bij wat ik zachtjes
Haast onhoorbaar fluisterend zeg(Acda en de Munnik - Vandaag ben ik gaan lopen)
